Aynı görevi yapan kişiler arasında kıyaslamalar olur, tartışmalar olur, bu tartışmalar kimi kez haddini de aşar.
Buna gerek yoktur.
Vatandaşlar kişiler üzerinde değil, eserler üzerinde konuşmalı, tartışmalıdır.
Ne gibi?
Yargıçların kararları gibi.
Yargıçların tarafı kişiler, şunlar bunlar değil, yasalar ve gerçeklerdir.
Yargıçlar, kararlarından önce, tarafları dinler, tanıkları dinler, ortaya konmuş belgeler varsa o belgeleri inceler ve hiçbir etki altında kalmaksızın, yasalar çerçevesinde kararlarını verirler. Yargıçlar, kimseyle verdikleri kararları tartışmaz. Yargıçların kendileri değil, kararları konuşur.
Bir gün, Gazetemizin önünde 15-16 yaşlarında olduklarını tahmin ettiğimiz çocuklar kavga ediyordu. Dışarı çıktık kavgayı önledik ama bir çocuğun burnu kanamış, gömleğine de sıçramış kan lekeleri. Çocuğu içeriye aldık. Ellerini, yüzünü yıkadık. Kimin çocuğu olduğunu sorduk. Kavga ettikleri de sınıf arkadaşlarıymış. İlimizde görev yapan bir yargıcın oğluymuş.
Bir iki gün sonra yargıç gazetemize geldi. Gösterdiğimiz ilgiye teşekkür etti. Davacı olup olmadığını sordum. “Turan Bey” dedi, davacı olsak bir arkadaşımız davaya bakacak, adil bir karar verecek ama halk bunu yanlış anlayacak, yanlış değerlendirecek. Onun için davacı olmadım” dedi.
Yargıcın, yargı konusundaki tizliğini görüyor musunuz?
Kişiler de, hangi görevleri yaparlarsa yapsınlar, yargıçların kararlarıyla konuşmaları gibi, kişiler de eserleriyle konuşmalı.
“O, ona bunu dedi, bu da ona şunu dedi” gibi hiçbir sonuç vermeyecek tartışmalara girmemeli.
Ölçü ne olmalı?
Ölçünün ne olması gerektiğini Ziya Paşa iki dizesiyle belirliyor:
“Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz
Şahsın görünür rütbe-i aklı eserinde”
